Lakmoestoetse is nie vandag baie gewild nie. Die rede is dat dit die manier het om dwaasheid met een veeg van die tafel af te vee. Dit is, kla die beswaardes, so fundamentalisties met die waarheid en te enkelvoudig beredeneerd. Die vinnige reduksie tot die absurde was egter nog altyd 'n handige instrument om kaal keisers uit te ken. Oorweeg gerus die volgende geval waar Douglas Wilson hierdie metode toepas op postmoderne hermeneutici se verswygde fundamentalistiese bedrading.
"If you want to find out who
really runs the joint, find out who you are not
allowed to apply a creative hermeneutic to. Nobody gets to read
Supreme Court decisions the way they read the Constitution. If, for example, our august justices decide that the
right to keep and bear arms means that we don’t really have
the right to keep and bear arms at all, after a quick
experiment you will
readily ascertain that you don’t get to read
their decision taking away your right to keep and bear arms
as meaning, actually, that you do get to keep and bear
arms. And since you have come crashing up to the place where a
simple grammatical/historical hermeneutic is required,
and no funny business, you have identified your
rulers.
Dit is werklik 'n vraag of sekere slimsotte in die wêreld van interpretasie nie met groter beslistheid aan die kaak gestel moet word nie. Volg gerus die geld, maar ook die eise van interpretasie, as jy aanspraakmakers op die kroon wil identifiseer. En ja, maak dit gerus 'n lakmoestoets. Dit bly een van die beste grappe oor postmoderne meerderwaardiges - dat hulle boeke en boeke oor hoordershermeneutiek kan skryf, en dan verwag dat ons dit met respek vir die outeur moet hanteer. Dit is baie na aan seker dat dit een van die sake gaan wees waaroor ons kinders se kinders hierdie huidige geslag gaan uitlag. Kom ons wees dan maar ons tyd vooruit en giggel nou al so 'n bietjie saam met ons toekomstige kleinkinders. Laat die glinstering in die oog ook glad nie ontbreek nie.
