Matthew Rose is 'n direkteur by die Berkeley Institute. Hy ken vir Karl Barth - nie van hoorsê nie, maar van grondig lees. Hy kan waarderend lees en weet ook presies waar hy punte wil gee: Barth se bydrae op die gebied van die Christologie en die Drie-eenheid. Hy het ook respek vir sy nougesette weergawe van die Protestantse skolastiek en vir die kwaliteit en nugterheid van Barth-geleerdes. Laat ons altyd toejuig wat toejuiging waardig is. Ek ken inderdaad meer as een persoon wat kan getuig dat Barth se woorde hul tot aanbidding voor die lewende God gebring het.
Maar Rose is steeds van mening dat Barth ons nie uit die ballingskap van die modernisme uitgelei het nie. Die hoofoorsaak hiervoor vind Rose in die feit dat Barth nie die Christelike metafisika en in besonder die klassieke teïsme en gesofistikeerde uiteensettings van natuur teologie geëer het nie. Die gevolg was 'n metafisiese sloping wat beide die rede en die moraliteit van menswees in gedrang gebring het.
Rose se skalpel sny diep. Hy is van mening dat Barth ons net so min kan help as wat die teologiese liberalisme ons sal kan help. As ons in ons land kyk na die gevolge van die verskuiwing vanaf Kuyper na Barth - iets wat die NG teoloë gretig en graag erken en selfs bely, lyk dit definitief dat Rose meer as 'n Katolieke kwaker is. Trou aan sy Rooms Katolieke tradisie, reken hy dat Pous Johannes Paulus baie beter rigting bied in sy uitspraak in Fides et Ratio. Daarin stel die voormalige Pous dat ons "krisis
van betekenis" voortspruit uit die versuim om te erken dat die rede die vermoë het om "die uiteindelike en oorkoepelende betekenis van die
lewe" te ken en te verdedig. Wat ons ook al anders oor die Pous wil sê, hierin het die voormalige vegter teen kommunisme beslis iets beet. Ons sou dit miskien anders nuanseer en die sondeval sterker wou inbring, maar die Pous was beslis nie postmodern nie.
Dit is baie ironies dat Protestante in
hierdie debatte hul telkens nader behoort te voel aan die verbeeldingryke
konserwatiewe tradisie in die Rooms Katolieke kringe as aan baie teoloë in ons
eie land. Diegene wat hulsef vereenselwig het met n tipe liberaal-protestantse
ondertoon, en dit sluit Barthiaanse aksente in, moet kennis neem van Rose se werk. Die morele krisis in ons land skrei ten hemele en selfs Rooms Katolieke sien beter wat aangaan as dominees wat op allerhande wyses steeds die liberale Protestantisme napraat. Rose se inleidingswoorde kan maar gerus langer in ons ore dreun: "Karl Barth was die grootste teoloog sedert die Reformasie, en vandag is sy werk 'n dooie letter." Goed, toegegee, dalk is dit eerder die tweede deel van die sin wat moet dawer.
