Die God wat deeglik soek en vind

Lees: Luk. 15:1-10

Gedagte vir kinders: God soek sy afgedwaalde kinders deeglik totdat Hy hulle vind.

Oorsig: Dit is baie insiggewend dat die tollenaars (belastinggaarders) en sondaars (met openlike sondige leefstyle) die gewoonte gehad het om na die Here Jesus te kom en na om

Hom te luister (v.1). Dit laat ons besef dat die Here Jesus iets anders uitgestraal het as die Fariseërs en die Skrifgeleerdes wat die godsdienstige leiers van die volk was, maar duidelik nie baie tyd gehad het vir mense wat afgedwaal het nie. Die wrede Romeinse regering het byvoorbeeld die tollenaars toegelaat en aangespoor om meer as die nodige belastinggeld van hulle eie volk te eis sodat hulle so die staat asook hul eie sakke kon verryk. En tog het die Here Jesus se bediening van ware geregtigheid ook hierdie mense aangetrek en Hy het hulle ontvang en selfs saam met hulle geëet. Om saam met iemand te eet beteken tog dat jy baie nou bande met iemand het. Die godsdienstige leiers was hieroor ontsteld en het gemurmureer (v.2)   

Die Here Jesus het toe aan hulle die gelykenis vertel van iemand wat 100 skape het en een verloor. Enige herder in daardie dae sou die 99 in die woestyn laat staan (waarskynlik by toesighouers) en agter een wat verlore is aangaan (1) totdat hy dit kry (v.3-4). Dit sou ook nie daar stop nie, maar hy sou die skaap (2) op sy skouers sit om terug te dra, en (3) dit sou met groot blydskap gedoen word. En as hy by sy huis kom sou hy nog verder (4) sy vriende en bure roep en vir hulle sê om saam met hom (waarskynlik deur ’n fees) bly te wees omdat hy sy skaap gekry het wat verlore was (v.5-6). Die Here Jesus het toe vir hulle verduidelik dat daar so blydskap in die hemel sal wees oor een sondaar wat hom bekeer, meer as die 99 wat die bekering nie nodig het nie (v.7).

Dood om vir Hom te lewe

Lees: Luk. 14:25-35

Gedagte vir kinders: Jesus vra ons hoogste liefde omdat Hy Homself vir ons gegee het.

Oorsig: Die Here Jesus was op pad na Jerusalem om daar vir ons sonde aan ’n kruis te sterwe. Op hierdie pad het hy met die mense oor allerhande dinge van die koninkryk van God gepraat. Baie mense het saam met Hom begin loop, maar die vraag was of almal se harte regtig met Hom was. Hy het Hom toe na die skare toe gedraai en vir hulle en vir ons uitgespel wat dit regtig beteken om saam met Hom die pad te stap. Hy het vir hulle verduidelik dat as iemand na Hom toe kom en nie sy naaste gesinsmense en selfs sy eie lewe haat nie, so iemand nie werklik sy dissipel kan wees nie. Daarmee het die Here Jesus ’n uitdrukking gebruik waarin haat beteken dat in vergelyking met jou liefde vir Hom, enige ander liefde nie in dieselfde asem genoem kan word nie (v. 25-26; vgl. Gen. 29:31; Mal. 1:2-3).

’n Teologie van beloning

Wanneer Christene oor beloning nadink, toon hulle gewoonlik gou ’n gesonde intuïsie. Die rede: Ons besef dat alles eintlik net genade is en dat beloning net binne hierdie atmosfeer van genade hanteer kan word. Daarom verkies gelowiges om met die oog op God eerder van genadeloon te praat.

Abraham as proto-tipe

Die woord genadeloon help ons om gelyktydig van genade en van loon te kan praat, iets wat sonder die boodskap van die Bybel moeilik sin maak. Ons kan nie by al die gedeeltes in die Bybel stilstaan wat oor genade en oor loon praat nie, maar Abraham, die vader van ons geloof, is ’n belangrike proto-tipe om te illustreer waaroor dit gaan. In Genesis 15:1 lees ons reeds: Ná hierdie dinge het die woord van die HERE tot Abram gekom in ‘n gesig en gesê: Vrees nie, Abram, Ek is vir jou ‘n skild en jou loon is baie groot.” Maar wat het Abraham dan gedoen om sulke loon belowe te word? Dit is hier belangrik om die apostel Paulus se woorde hieroor te onthou. Paulus maak dit duidelik dat Abraham nie uit sy werke geregverdig is nie (Rom. 4:2). Hy stel dit duidelik dat die loon aan Abraham nie na verdienste toegereken is nie, maar na guns (Rom. 4:4). Ons verneem in die boek van Josua dat Abraham geroep is uit ’n huis wat ander gode gedien het (Josua 24:2). Die beloftes toe Abraham aanvanklik geroep is, was dus uit pure genade (vgl. Gn. 12:1-3). Die wonderlike belofte dat in Hom al die nageslagte van die aarde geseën sou word, het vooruitgewys na Jesus Christus in wie al die geslagte geseen sou word. Dit was egter enkel deur God se genade dat hierdie belofte gegee is.

En tog stel die Here later vir Abraham op die proef deur hom te beveel om sy enigste seun, Isak, te offer. En nadat Abraham bereid was om dit te doen stel die Here deur sy Engel dat Abraham sou beloon omdat hy bereid was om God te gehoorsaam te wees. Die belofte van ’n groot nageslag en dat die nasies van die aarde in Abraham se nageslag geseën sal word, word nou herhaal, maar hierdie keer ook gekoppel aan Abraham se gehoorsaamheid (vgl. Gn. 12:1-3; 22:18). Die vraag ontstaan dan nou watter soort loon dit is wat aanvanklik sonder verdienste gegee word en hier tog ook lyk of dit gekoppel word aan gehoorsaamheid. Dit is hier waar ons die woord genadeloon moet waardeer.